Woningverhuurder verplicht om mee te denken over oplossing stallen hulpmiddel, zoals een scootmobiel

Leestijd: 2 minuten

Nederland vergrijst. Het aantal 80-plussers binnen de groep 65-plussers groeit. Het aantal verzorgingstehuizen daarentegen niet. Ouderen wonen langer thuis en er wordt meer thuiszorg verleend. Meestal redden zij zich nog aardig. Wel is er vaak een hulpmiddel nodig om de mobiliteit en zelfstandigheid te bevorderen, zoals een rollator, een scootmobiel of een driewielfiets. Maar waar laat u zo’n hulpmiddel? In dit blog leg ik uit wat er mogelijk is.*

Plaatsen hulpmiddel vooral lastig in een huurwoning

Eigen woningbezitters hebben geen probleem. Zij kunnen hun hulpmiddel immers op elke gewenste plek stallen. Echter, veel (oudere) mensen huren een woning. De verhuurder heeft in dat geval huurvoorwaarden opgesteld en bijvoorbeeld aanvullende huisregels, veelal van toepassing op appartementen en flats.

Huisregels maken stallen van een hulpmiddel moeilijk

Veel verhuurders hebben in het huisreglement regels opgesteld over het gebruik van de openbare ruimte. In de meeste gevallen is hierin opgenomen dat het niet toegestaan is om ‘goederen’ of roerende zaken in de openbare ruimte te plaatsen. Dit begrip is heel ruim. Dat gaat om planten, een bankje maar ook een rollator of scootmobiel. Vaak is daarbij ook toegevoegd dat stalling niet is toegestaan in verband met de brandveiligheid en de toegang tot vluchtwegen.

De eerste conclusie is dan ook dat stalling van de hulpmiddelen in de woning zelf moet gebeuren of in de aangewezen berging. Dit is wettelijk gezien niet verboden

Wat als het hulpmiddel niet past in de woning of in de berging?

Betekent dit dat stalling überhaupt niet mag worden toegestaan? Nee, dat betekent het niet. De verhuurder mag bepalen dat er geen zaken in de openbare ruimte gestald mogen worden. Maar een bewoner kan een verzoek doen om stalling toe te staan en vragen om mee te denken over een stallingsplek of het creëren van een andere oplossing. De verhuurder kan dit niet simpelweg afwijzen onder verwijzing naar de huisregels, iets wat vaak gebeurt.

Echter, veel verhuurders zijn niet bekend met de rechten en plichten die voortvloeien uit de Wet Gelijke Behandeling van chronische zieken en/of gehandicapten (Wgb/cz). In deze wet is bepaald dat de verhuurder doeltreffende aanpassingen moet verrichten om ervoor te zorgen dat huurders op voet van gelijkheid met anderen gebruik kunnen maken van de aangeboden dienst. Met andere woorden, een verhuurder moet bijdragen aan de zelfredzaamheid van haar huurders. Doet de verhuurder dit niet, dan is er sprake van discriminatie op grond van de eerder genoemde wet. En handelt hij in strijd met de gelijkheidsbeginsels.

Actieve houding verhuurder verplicht

Bij een verzoek op grond van de Wgb/cz moet de verhuurder een actieve houding aannemen. Zo zal hij passende maatregelen moeten onderzoeken en zonodig moeten nemen. Enkel zwijgen en achterover zitten is niet toegestaan. Recentelijk heb ik bij het College voor de Rechten van de Mensen hierin gelijk gekregen en is de verhuurder verplicht tot het aannemen van een actieve houding. Een overwinning voor ARAG en de huurster, want de verhuurder moet nu opnieuw rond de tafel met haar en derde partijen zoals de brandweer.

Conclusie

De huisregels zijn niet allesbepalend. Sterker nog, de verhuurder moet gevolg geven aan de Wgb/cz. Heeft u een hulpmiddel en komt u er met de verhuurder niet uit? Mogelijk doet de verhuurder onvoldoende. Neem gerust contact met ARAG op om u verder bij te staan.

*Dit blog is gebaseerd op een recente zaak die ik gevoerd heb voor een huurster tegen een woningbouwvereniging.