ARAG-jurist wint maatschappelijke zaak: ‘Voor hetzelfde werk is dit oneerlijk’

4 november 2022 | Leestijd: 2 minuten

De werkdruk tijdens de coronapandemie is voor zorgmedewerkers enorm. In 2020 en 2021 keert de Nederlandse overheid twee keer een subsidie aan zorgverleners uit, die een ‘uitzonderlijke prestatie’ leverden. De betaling wordt uitbesteed, omdat de overheid vindt dat zorgaanbieders zelf beter zicht hebben op welke medewerkers recht hebben op deze subsidie.

Zorgaanbieders, zoals ziekenhuizen en verzorgingstehuizen, mogen zelf de afweging maken voor wie ze de subsidie aanvragen. Ze zijn hiertoe dan ook niet verplicht. Het aanvragen van de zorgbonus voor uitzendkrachten leverde voor zorginstelling Mijzo teveel werk op. Daarom vroeg de instelling de zorgbonus alleen aan voor vast personeel. Ook voor een Tilburgse verpleegkundige, die tijdens de coronapandemie als uitzendkracht werkzaam was voor deze zorginstelling, werd geen zorgbonus aangevraagd.

“Oneerlijk”, vinden de verpleegkundige en ARAG-jurist Marjolein van Dalen. Met instemming van ARAG, startte Marjolein een zaak tegen de zorginstelling. Met succes, want de rechter stelt dat de tweede bonus van 2021 wel aangevraagd had moeten worden.

Een lastige zaak

“Deze zaak was vooral lastig omdat het aanvragen van een zorgbonus niet verplicht was. Zorginstellingen vroegen zo’n bonus op eigen afweging aan. Ik wist dat het hierdoor juridisch een lastig verhaal werd”, vertelt Marjolein.

“Omdat we juridisch te maken hadden met een bijzondere arbeidsrelatie, omdat mevrouw haar werk uitvoerde als uitzendkracht, was deze zaak extra pittig. Toch werd ik steeds enthousiaster. De zaak trof niet alleen mijn cliënt, maar had ook betrekking op het maatschappelijke debat. Nadat ook de tweede zorgbonus niet voor mevrouw werd aangevraagd, besloten we om naar de rechtbank te stappen.”

Personeelstekort

De zorginstelling kampte zelf met een flink personeelstekort. “Mijn cliënt is dan ook niet de enige uitzendkracht. Voor deze zorginstelling werken 600 uitzendkrachten. Voor hen werd dus geen zorgbonus aangevraagd. Mijn cliënt kreeg te horen dat de zorginstelling het een te grote administratieve last vond om voor haar een bonus aan te vragen. Toen werd de zaak opeens heel persoonlijk”, zegt Marjolein.

In de conclusie van antwoord door de zorginstelling werd betwist of de verpleegkundige de zorgbonus niet al had ontvangen via een andere zorginstelling. “Daar kon ik goed op verweren. Mijn cliënt had meerdere keren verklaard dat ze tijdens de eerste coronagolf geen andere zorginstelling had gediend. Tijdens de tweede golf had ze uitsluitend een zorgbonus aangevraagd bij deze zorginstelling. Deze verklaring was in haar geval onvoldoende, terwijl het voor collega’s in vaste dienst met mogelijk twee banen wel afdoende was”, legt Marjolein uit.

Recht op de tweede zorgbonus

“De eerste zorgbonus werd afgewezen, want de uitspraak heeft bepaald dat de zorginstelling voor de eerste zorgbonus dermate bijzondere omstandigheden had dat zij de uitzendkrachten mochten uitsluiten. Bij de tweede zorgbonus lag dat anders, omdat de situatie en de omstandigheden anders waren. De zorginstelling hield er geen rekening mee dat het minder druk was tijdens de tweede coronagolf. En de uitzendorganisatie van mijn cliënt bood aan om een deel van de lasten over te nemen. Daar kwam bij dat de zorginstelling al voorbereidend werk kon doen. De zorginstelling mocht er niet gemakshalve meer van uitgaan dat dezelfde reden onder gewijzigde omstandigheden nog steeds zou gelden. De nieuwe situatie bracht nieuwe afweging mee. Het onderscheid tussen ‘eigen’ personeel en ingehuurd personeel ging toen niet meer op”, vertelt Marjolein.

De Brabantse verpleegkundige is ontzettend blij met de uitspraak van de rechter. En dat is Marjolein ook. “Deze uitspraak geeft wellicht ook ruimte aan andere uitzendkrachten in deze situatie”, zegt Marjolein.